Van bravoure naar bang

‘Ik moest van mijn mentor bij u komen’. Stoer zat hij tegenover me. Jas nog aan, zonder het plan die uit te trekken. Met een frisse uitdagende blik keek hij de wereld in. En naar mij……
‘Da’s mooi, welkom, goed dat je er bent! En wat wil je met mij bespreken?’ Dat was een vraag uit onverwachte hoek, die snel gepareerd werd: ‘ik dacht dat u dat wel kon zeggen’ en hij keek me uitdagend aan.
Jeffrey is een leerling uit havo 5 die, zo op het oog, het leven met vertrouwen tegemoet treedt. Hij heeft nog niet zoveel aandacht besteed aan wat hij zal kiezen. Daarvoor is hij veel te druk met zijn baantje, uitgaan, lekker potje voetballen en wat er verder in het leven te genieten valt. Ergens voel ik een rafelrandje, dat het leven niet uit alleen maar mooie avonturen bestaat. We gaan eerst maar eens aan de slag met het kiezen.
‘Je weet dat je bij de decaan in gesprek kunt gaan over wat je wilt doen na school, wil je dat?’ Verbaast kijkt Jeffrey me aan, heeft hij daar al een keuze in?! ‘Eh….ja, anders zat ik hier niet!’ Nu Jeffrey zelf verklaart in gesprek te willen, kunnen we aan het werk. Op de vraag wat hij tot nu toe heeft gedaan om over zijn keuze na te denken is het antwoord kort: ‘eigenlijk niets’. Ik daag Jeffrey uit eens op onderzoek uit te gaan en geef hem wat opdrachten mee om in een vervolggesprek mee aan de slag te gaan. Bij het afscheid denk ik: ‘ben benieuwd wat hij de volgende keer heeft gedaan.’
Op de vervolgafspraak valt Jeffrey binnen met een excuus. ‘Sorry, ik ben er nog niet goed aan toe gekomen, want we moeten deze week ook het profielwerkstuk inleveren.’ Daarvan blijkt hij de voorkant al ontworpen te hebben en aan het keuzehuiswerk is hij nog niet toegekomen. Hij geeft aan dat hij er wel echt naar wil kijken en daarom graag een andere afspraak wil maken. Mij treft zijn eerlijkheid, zowel in het excuus als in de wens aan de slag te gaan. Die wens om aan de slag te gaan tekent dat jaar in havo 5.
Dit jaar heb ik weer een afspraak met Jeffrey, hij is gezakt. Voor me zit een andere jongen. Tuurlijk, de twinkeling in zijn ogen en de bravoure is er nog steeds. Maar hij zegt: ‘wilt u me helpen, want ik weet echt niet wat ik wil en vind het zo spannend om te kiezen.’ Op mijn vraag ‘waar ben je dan bang voor?’ geeft Jeffrey toe dat hij bang is het verkeerde te kiezen, of iets dat hij niet goed genoeg kan. Hij weet nu dat je je in moet spannen om resultaten te behalen en daarbij geen garanties krijgt. Dat maakt het angstig en onzeker om je dromen na te streven.
Achter de bravoure ging een hoop onzekerheid schuil. Je angst en onzekerheid onder ogen zien en toch kiezen, zonder de garantie op succes, da’s pas bravoure .
Kies maar als je durft!

Annemiek Jonker is orthopedagoog, (decanen)trainer, coach en loopbaanbegeleider. De afgelopen twee jaar werkte 1 dag per week op een school als schooldecaan.
Neem contact op